जगण्याची रोज असामान्य धडपड पण त्यातही नियमांनी जगणारी माणसं विरळ! स्वतःच्या गरजेइतक राखून बाकीच इजा न करता ह्या निसर्गाला परत करनं, खरच आपल्यातल्या किती जणांना जमतं?
**************************************************************************
आमचा एक गृप आहे, शाळेत असतानाचा. सगळ्यांचा असतो तसाच. कुणी मस्तीखोर, कुणी अभ्यासू, कुणी सामाजिक बांधिलकी जपणारे, कुणी शांत तर कुणी सगळ्या खबरी ठेवणार. तसे जवळजवळ सगळे फुकटच.
बस, वीक् एण्ड्ला भेटायच. तेही ठाण्याच्या सुप्रसिद्ध उपवनमधे ( काहींच्या मते कुप्रसिद्ध). भेटायच म्हणजे गप्पागोष्टी , धिंगाणा आणि रात्रीचे जेवण ओघाने आलं पण त्या दिवशी ही भेट खुप काही शिकवण देणारी ठरली. तलावाच्या बाहेरील बाजूला आमचा धिंगाणा चालू होता आणि आतील बाजूला (वय वर्ष ८ ते १०) काही मुले मासेमारीच्या उद्योगात गुंग होती. शेजारच्या बाजारात मासे विकणारी असावीत बहुतेक. परंतु विशेष लक्ष वेधत होता तो त्यांच्यामध्ये असलेला एक लहान मुलगा. खाकी पँट, मळकट लाल सदरा आणि चेहऱ्यावर धीरगंभीर भाव आणि कामातील एकाग्रता. पण कुतूहल वाटले ते त्याच्या मासेमारी करण्याच्या पद्धतीचे, खरे तर त्याने प्रत्येक वेळी पाण्यात टाकलेल्या गळाला मासे लागत होते. परंतु तो त्यातील निवडकच आपल्या जवळ ठेवत होता बाकीचे पुन्हा पाण्यात सोडत होता. शेवटी आमच्यामधील एकाने विचारले 'काय रे? तुला मासे तर भेटत आहेत, मग पुन्हा पाण्यात का सोडतो आहेस?' काहीशा ना-खुशीतच त्याने वर पाहिले आणि उत्तरला 'मला फक्त मोठे मासे हवेत' आणि तो आपल्या कामाला लागला. आमच्या मित्राने पुन्हा विचारले 'का? विकणारच आहेस ना! मग ने की सगळे'. तो मुलगा पुन्हा उत्तरला, 'नाही. हे मला माझ्यासाठी हवेत'. हे सगळं एकणारा आमचा दुसरा मित्र उद्गारला ' मित्रा तुच राजा होशील '.
मला अगदी त्याच्याच वयाचे असणारे आणि राज्याच्या प्रश्नाला आत्मविश्वासाने उत्तर देणारे शाहू महाराज आठवले 'राजा होण्यासाठी आलोय!'. अशीच करोडो सामान्यातील, 'असामान्य' लहानगी आपल्या देशात आहेत ज्यांच्यात हिम्मत आहे, आपले आयुष्य आपल्या Terms & condition वर जगण्याची!
--------------------
तळ्यावरचा मित्र, ठाणे
[हा लेख आम्हाला आमच्यावाचक पुजा प्रभाकर ह्यांनी लिहून पाठवलाय.
धन्यवादपुजा.]
