माणसाचं कुतूहल त्याला शांत बसू
नाव सिंधूबाई अवसरे! मुळच्या ती बार्शी जि. उस्मानाबाद येथुन. वयाच्या १३व्या वर्षापासून ती हा फूलांचा व्यवसाय करत आहे. लग्नानंतर पुण्यात सासरी आली. इकडे त्यांच मिठाईच दुकान होत. पण पुढे वाढत्या महागाईत तिथून मिळणार उत्पन्न अपूर पडू लागल. तेव्हा घराला हाथभार लावण्यासाठी तिनं हा व्यवसाय सुरु केला. हाच व्यवसाय का अस मी विचारल तर तिनं सांगितलं, 'आम्ही जातीनं माळी.. आणि मला फुलांत रमायला आवडत. मग मी फुलांचाच व्यवसाय करायचं ठरवलं..' बोलण्याच्या ओघाने जातीचा उल्लेख आलाच होता म्हणून मी विचारलं 'तुमचा जाती-धर्मावर विश्वास आहे?' त्यावर ती म्हणाली, ' माझा जाती-धर्मावर विश्वास नाही. माझा देवावर विश्वास आहे. गणपतीच्या देवळाबाहेर फुलं विकत असून पण मी कधी मंदिरात जात नाही. मी इथूनच त्याची पूजा करते. माझा माझ्या कामावर अन स्वतःवर विश्वास आहे. माझ काम हाच माझा देव.' आणि बोलताना पुढं ती म्हणाली, 'गणपती हा आनंद देणारा देव आहे. त्याच्याकडे येत जा आणि तुझ काम अगर अभ्यास मन लावून कर मग तू नक्की यशस्वी होशिल.' मनातली खळ-बळ मला शांत बसूच देत नव्हती म्हणून कि काय मी तिला पुन्हा विचारलं , 'जर देव कामात असतो तर लोक एवढे पैसे खर्च करून त्याला बाहेर का शोधत असतात? यात्रा,कीर्तन,प्रवचन सगळं करूनहि त्यांना त्यांना देव का सापडत नाही?' त्यावर ती म्हणाली, 'लोकांची हाव खूप मोठी आहेरं बाबा. त्यांना सगळच लवकरी हवय. अगदी देव पण सुपर फास्ट गावाया पहिजे. ह्याचाच फायदा हे बाबा लोक घेतात आणि देवाचा business करत्यात. देवच शोधायचा तर तो आधी स्वतःत शोधा. आणि खर सांगायचं तर तो तिथंच सापडल….!'
तिचा निरोप घेऊन मी निघालो. तूर्तास तरी मनातलं विचारांचं वादळ शांत झाल होतं. पाहूयात माझ्यातला देव मला आत्तातरी सापडतो का?
---------------------------------
सिंधुबाई अवसरे
ह. मु. - दशभुजा गणपती मंदिर,
कोथरूड, पुणे.
This post is awssm ....:)
ReplyDeleteNice Food for thought